04-01-12
Της Διονυσίας Μπίθα,
Κοινωνικής Λειτουργού
Δύο βήματα να έκανα και θα βρισκόμουν εκεί...μια ανάσα θα έφτανε για να πάω κοντά... Έκλεισα τα φώτα-σκέφτηκα περιττή τόση λάμψη! To είχα μπροστά μου! Και στάθηκα για ένα λεπτό πριν το ανοίξω... Κάτι με κρατούσε και κάτι μου έλεγε μέσα μου: άντε τι περιμένεις; Και πήρα εκείνη την ανάσα και το άνοιξα σιγά-σιγά, σχεδόν...τελετουργικά!
Έγραφε το όνομά μου... Και είχε όση λάμψη χρειαζόταν για να φωτίσει το σκοτάδι! Άνοιξα την κορδέλα, την ακούμπησα απαλά δίπλα μου... Ξέρεις, πάντα κρατούσα τις κορδέλες και τα στολίδια από τα δώρα! Άνοιξα το ξύλινο κουτί με μια λαχτάρα και ένα μικρό καρδιοχτύπι-αυτό της περιέργειας και της αναμονής.
Ήταν τόσο περίεργο... Όλα μου τα όνειρα αυτές τις τελευταίες μέρες του χρόνου ήταν απίστευτα, τόσο αλλόκοτα-παράξενα... Αυτό, όμως, ήταν ένα παραμύθι μόνο του! Και θα το ζούσα... μέχρι να ξυπνήσω-έστω!
Ήμουν μόνη...αυτό και εγώ! Αφέθηκα στην μαγεία που έκρυβε και στη στιγμή... Μα πόσα πράγματα είχε μέσα του! Το κοιτούσα και το ξανακοιτούσα σαν το πιο περίεργο πράγμα που μπορεί να δει ένα παιδί με την αθώα του ματιά. Αυτό το βλέμμα είχα. Είμαι σίγουρη! Και χαμογελούσα! Ήταν όλα εκεί... Τα παιδικά μου χρόνια, οι αναμνήσεις, οι στιγμές, τα δώρα, οι άνθρωποι, τα λόγια...
Ήταν εκεί! Και είχαν μια απόκοσμη λάμψη... Φώτιζαν το σκοτάδι! Μου μιλούσαν! Με έπαιρναν από το χέρι για να πάμε πίσω, μαζί! Σαν μια υπόσχεση που δώσαμε μαζί για μιαπαραμονή της αλλαγής του χρόνου, να'ναι αυτό το κουτί το μαγικό κουμπί για το ταξίδι στο χρόνο και τις αναμνήσεις!
Και στεκόμουν εκεί... Σαν να τα έβλεπα όλα να ζωντανεύουν μέσα στο σκοτάδι! Σαν αστέρια που πετούν στον ουρανό! Σε μια τέτοια τρελή νύχτα! Ένα μέτρημα που ανοίγει αναμνήσεις! Που έρχονται από παλιά. Πολύ παλιά, για να σου θυμίζουν τα όμορφα, αλλά και τα άσχημα! Μπορεί να είναι σαν κι αυτές τις φωτογραφίες που ξεθωριάζουν αλλά υπάρχουν εκεί ως υπενθύμιση για ό,τι πέρασε από τη ζωή σου, ανέβηκε κάπου στο βαγόνι σου και σ’ ακολούθησε!
Άναψα όλα τα σπίρτα που είχαν μείνει... Κι ήρθαν όλοι κοντά μου! Εκείνη τη βραδιά που τους είχα ανάγκη περισσότερο από ποτέ... Κανείς δεν έλειπε! Ήταν όλοι εκεί! Και μου χαμογελούσαν! Φορούσαν τα καλά τους και βγάζαμε φωτογραφίες αγκαλιασμένοι! Και γελούσαμε! Ήθελα να την κρατήσω καλά αυτή τη μνήμη μέσα μου! Άναψα άλλο ένα σπίρτο! Κοίταξα ψηλά! Πεφταστέρια, είπα, πέφτουν και τις χειμωνιάτικες βραδιές, δεν μπορεί! Κάπου θα ξεχαστεί κανένα και θα πέσει στα εγκόσμια... Σε δυό χέρια που "διψάνε" για μαγεία και νύχτες βγαλμένες από παραμύθια!
Και να, εκεί σας ξαναείδα όλους, ανάμεσα στα αστέρια που τρεμόπαιζαν ψηλά! Ένα αστέρι για τον καθένα, μια λάμψη ξεχωριστή και μια ζεστή σκέψη για όλους! Πεφταστέρι μάλλον δεν έπεσε! Ή μπορεί και να μην το είδα-τα μάτια ήταν άλλωστα πλημμυρισμένα από αγάπη και συγκίνηση! Κλασσικά!
Κι όταν τέλειωσαν όλα τα σπίρτα... ακούστηκε το τηλέφωνο! Έτρεξα, σηκώθηκα γρήγορα πιασμένη-είχα αποκοιμηθεί στον καναπέ με μια ζεστή κουβέρτα!
Χρόνια πολλά-Καλή Χρονιά! Μας λείπετε!
Μπορεί η μαγεία να τελειώνει κάποια στιγμή μαζί με τα σπίρτα και να μην φοράμε πέρλες και όμορφα βελουτέ πουά φουστάνια με κόκκινα κραγιόν στα χείλη και μαλλιά σινιόν! Μπορεί, απλά, να φοράμε τις γκρι ζεστές πυζάμες μας με ένα ζευγάρι κάλτσες κόκκινες και τα μαλλιά απλά να πέφτουν στους ώμους και το μόνο στολίδι στο πρόσωπο να είναι ένα κόκκινο στα μάγουλα από τη ζέστη! Τι πειράζει όμως; Τίποτα μάλλον! Ένα, ίσως, είναι απαραίτητο γι αυτές τις μέρες! Εκείνο το χαμόγελο καρφιτσωμένο στα χείλη και μια διάθεση γιορτινή για να γίνονται οι ημέρες ομορφότερες! Τελικά, εκείνο το "όπου υπάρχει μαύρο, εσύ να το βλέπεις κόκκινο" πόσο μου πάει...
Κόκκινα μάγουλα, κόκκινα φιλιά, κόκκινες καρδιές γεμάτες από αναμνήσεις παλιές και καινούριες! Το ξύλινο κουτί θα ζει μέσα μου! Φυλαγμένο καλά για να δεχθεί πράγματα, ανθρώπους, λόγια και αναμνήσεις καινούριες!
Αυτό ήταν φέτος το δώρο μου! Μαζί με την αγκαλιά και τα κόκκινα φιλιά της με το πρώτο φως της καινούριας χρονιάς αύριο θα σας πω χρόνια πολλά...
Πηγή:press-gr.blogspot.com
Της Διονυσίας Μπίθα,
Κοινωνικής Λειτουργού
Δύο βήματα να έκανα και θα βρισκόμουν εκεί...μια ανάσα θα έφτανε για να πάω κοντά... Έκλεισα τα φώτα-σκέφτηκα περιττή τόση λάμψη! To είχα μπροστά μου! Και στάθηκα για ένα λεπτό πριν το ανοίξω... Κάτι με κρατούσε και κάτι μου έλεγε μέσα μου: άντε τι περιμένεις; Και πήρα εκείνη την ανάσα και το άνοιξα σιγά-σιγά, σχεδόν...τελετουργικά!
Έγραφε το όνομά μου... Και είχε όση λάμψη χρειαζόταν για να φωτίσει το σκοτάδι! Άνοιξα την κορδέλα, την ακούμπησα απαλά δίπλα μου... Ξέρεις, πάντα κρατούσα τις κορδέλες και τα στολίδια από τα δώρα! Άνοιξα το ξύλινο κουτί με μια λαχτάρα και ένα μικρό καρδιοχτύπι-αυτό της περιέργειας και της αναμονής.
Ήταν τόσο περίεργο... Όλα μου τα όνειρα αυτές τις τελευταίες μέρες του χρόνου ήταν απίστευτα, τόσο αλλόκοτα-παράξενα... Αυτό, όμως, ήταν ένα παραμύθι μόνο του! Και θα το ζούσα... μέχρι να ξυπνήσω-έστω!
Ήμουν μόνη...αυτό και εγώ! Αφέθηκα στην μαγεία που έκρυβε και στη στιγμή... Μα πόσα πράγματα είχε μέσα του! Το κοιτούσα και το ξανακοιτούσα σαν το πιο περίεργο πράγμα που μπορεί να δει ένα παιδί με την αθώα του ματιά. Αυτό το βλέμμα είχα. Είμαι σίγουρη! Και χαμογελούσα! Ήταν όλα εκεί... Τα παιδικά μου χρόνια, οι αναμνήσεις, οι στιγμές, τα δώρα, οι άνθρωποι, τα λόγια...
Ήταν εκεί! Και είχαν μια απόκοσμη λάμψη... Φώτιζαν το σκοτάδι! Μου μιλούσαν! Με έπαιρναν από το χέρι για να πάμε πίσω, μαζί! Σαν μια υπόσχεση που δώσαμε μαζί για μιαπαραμονή της αλλαγής του χρόνου, να'ναι αυτό το κουτί το μαγικό κουμπί για το ταξίδι στο χρόνο και τις αναμνήσεις!
Και στεκόμουν εκεί... Σαν να τα έβλεπα όλα να ζωντανεύουν μέσα στο σκοτάδι! Σαν αστέρια που πετούν στον ουρανό! Σε μια τέτοια τρελή νύχτα! Ένα μέτρημα που ανοίγει αναμνήσεις! Που έρχονται από παλιά. Πολύ παλιά, για να σου θυμίζουν τα όμορφα, αλλά και τα άσχημα! Μπορεί να είναι σαν κι αυτές τις φωτογραφίες που ξεθωριάζουν αλλά υπάρχουν εκεί ως υπενθύμιση για ό,τι πέρασε από τη ζωή σου, ανέβηκε κάπου στο βαγόνι σου και σ’ ακολούθησε!
Άναψα όλα τα σπίρτα που είχαν μείνει... Κι ήρθαν όλοι κοντά μου! Εκείνη τη βραδιά που τους είχα ανάγκη περισσότερο από ποτέ... Κανείς δεν έλειπε! Ήταν όλοι εκεί! Και μου χαμογελούσαν! Φορούσαν τα καλά τους και βγάζαμε φωτογραφίες αγκαλιασμένοι! Και γελούσαμε! Ήθελα να την κρατήσω καλά αυτή τη μνήμη μέσα μου! Άναψα άλλο ένα σπίρτο! Κοίταξα ψηλά! Πεφταστέρια, είπα, πέφτουν και τις χειμωνιάτικες βραδιές, δεν μπορεί! Κάπου θα ξεχαστεί κανένα και θα πέσει στα εγκόσμια... Σε δυό χέρια που "διψάνε" για μαγεία και νύχτες βγαλμένες από παραμύθια!
Και να, εκεί σας ξαναείδα όλους, ανάμεσα στα αστέρια που τρεμόπαιζαν ψηλά! Ένα αστέρι για τον καθένα, μια λάμψη ξεχωριστή και μια ζεστή σκέψη για όλους! Πεφταστέρι μάλλον δεν έπεσε! Ή μπορεί και να μην το είδα-τα μάτια ήταν άλλωστα πλημμυρισμένα από αγάπη και συγκίνηση! Κλασσικά!
Κι όταν τέλειωσαν όλα τα σπίρτα... ακούστηκε το τηλέφωνο! Έτρεξα, σηκώθηκα γρήγορα πιασμένη-είχα αποκοιμηθεί στον καναπέ με μια ζεστή κουβέρτα!
Χρόνια πολλά-Καλή Χρονιά! Μας λείπετε!
Μπορεί η μαγεία να τελειώνει κάποια στιγμή μαζί με τα σπίρτα και να μην φοράμε πέρλες και όμορφα βελουτέ πουά φουστάνια με κόκκινα κραγιόν στα χείλη και μαλλιά σινιόν! Μπορεί, απλά, να φοράμε τις γκρι ζεστές πυζάμες μας με ένα ζευγάρι κάλτσες κόκκινες και τα μαλλιά απλά να πέφτουν στους ώμους και το μόνο στολίδι στο πρόσωπο να είναι ένα κόκκινο στα μάγουλα από τη ζέστη! Τι πειράζει όμως; Τίποτα μάλλον! Ένα, ίσως, είναι απαραίτητο γι αυτές τις μέρες! Εκείνο το χαμόγελο καρφιτσωμένο στα χείλη και μια διάθεση γιορτινή για να γίνονται οι ημέρες ομορφότερες! Τελικά, εκείνο το "όπου υπάρχει μαύρο, εσύ να το βλέπεις κόκκινο" πόσο μου πάει...
Κόκκινα μάγουλα, κόκκινα φιλιά, κόκκινες καρδιές γεμάτες από αναμνήσεις παλιές και καινούριες! Το ξύλινο κουτί θα ζει μέσα μου! Φυλαγμένο καλά για να δεχθεί πράγματα, ανθρώπους, λόγια και αναμνήσεις καινούριες!
Αυτό ήταν φέτος το δώρο μου! Μαζί με την αγκαλιά και τα κόκκινα φιλιά της με το πρώτο φως της καινούριας χρονιάς αύριο θα σας πω χρόνια πολλά...
Πηγή:press-gr.blogspot.com
Σχόλια