6-11-12
Ζούμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Κλισέ, φυσικά. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο λοιπόν, αν η Ουάσινγκτον φταρνιστεί, το συνάχι θα εξαπλωθεί σαν επιδημία σε ολόκληρο τον πλανήτη. Φανταστείτε τον αντίκτυπο και τις συνέπειες που θα έχει το αποτέλεσμα των σημερινών προεδρικών εκλογών, με τον Μπαράκ Ομπάμα και τον Μιτ Ρόμνεϊ να δίνουν μια οριακή μάχη, η οποία κατά τα φαινόμενα θα κριθεί στις λεπτομέρειες.
Ο Αμερικανός εν ενεργεία Πρόεδρος δεν ήταν ο εαυτός του. Ή πάντως δεν ήταν ο “προφήτης της Αλλαγής” που γνωρίσαμε το 2008. Η ευνουχισμένη παρουσία του στο πρώτο debate με αντίπαλο τον Μιτ Ρόμνεϊ, ήταν η αρχή του κακού, καθώς από τότε ο άλλοτε Κυβερνήτης της Μασαχουσέτης άρχισε να κλείνει την ψαλίδα, για να περάσει τελικά μπροστά στις περισσότερες δημοσκοπήσεις, προτού η κατάσταση ισορροπήσει τις τελευταίες μερες με τον Ομπάμα να ανακτά οριακό προβάδισμα.
Το βαθύτερο πρόβλημα που είχε να διαχειριστεί ο Μπαράκ Ομπάμα ήταν… ο εαυτός του. Οι μεγάλες προσδοκίες που καλλιέργησε πριν από τέσσερα χρόνια, και δεν κατάφερε να εκπληρώσει παρά σε πολύ μικρό βαθμό. Έτσι, η πλατιά κοινωνική πλειοψηφία που στηρίχτηκε στον μεσαίο χώρο, τη μεσαία τάξη των Αμερικανών πριν από τέσσερα χρόνια, παλεύει με την απογοήτευση ή ακόμη και την οργή της. Για να αποφασίσει αν θα φτάσει ως τις κάλπες ή όχι.
Το επιτελείο Ομπάμα, κυρίως ο Πλαφ και ο Άξελροντ ήταν και πάλι εκεί. Χάραξαν και εφάρμοσαν μια “δομημένη” καμπάνια, την οποία επικαιροποίησαν κατά διαστήματα και ανάλογα με την επικαιρότητα. Ενώ, ο Μπιλ Κλίντον θύμισε σε όλους πόσο άδικο είναι το Σύνταγμα των ΗΠΑ που απαγορεύει περισσότερες από δυο θητείες για έναν Πρόεδρο, και η Μισέλ Ομπάμα δημιούργησε αμφιβολίες για το ποιο μέλος της οικογένειάς της θα έπρεπε τελικά να είναι… στην Προεδρία.
Ένας Πρόεδρος που απέτυχε λοιπόν; Όχι ακριβώς. Η κληρονομιά της Lehman Brothers απ’ τη μια, οι βαθιές ρίζες των Ρεπουμπλικανών στο Πεντάγωνο και επώδυνες αλλά αναγκαίες μεταρρυθμίσεις όπως εκείνη της υγείας, αποδείχτηκαν… δύσπεμπτες. Παρόλαυτά, η διακυβέρνηση Ομπάμα δικαιούται να περηφανεύεται ότι “κράτησε” την οικονομία των ΗΠΑ, επομένως και την παγκόσια οικονομία. Αν δεν ήταν ο Μπεν Μπερνάνκι πρόεδρος της Fed, αν δεν ήταν ο Τίμοθι Γκάιτνερ υπουργός Οικονομικών, ο Τζορτζ Σόρος και οι ανά των κόσμο συνεργάτες του, θα έπιναν σήμερα… στην υγειά μας.
Επομένως; Η επανεκλογή Ομπάμα, ακόμη και παρά τις όσες ανεπάρκειες συνόδευσαν την πρώτη θητεία του, φαντάζει μονόδρομος για να μην διολισθήσει ο πλανήτης σε “περίεργες εποχές”. Στην προκειμένη περίπτωση άλλωστε, ισχύει ο νόμος της σύγκρισης. Και ο Μιτ Ρόμνεϊ μοιάζει μια μάλλον επικίνδυνη περίπτωση για πλανητάρχης, για πλείστους λόγους.
Τόσο λόγω της αυταπόδεικτης προσωπικής υστέρησής του να αντιλαμβάνεται εγκαίρως και εις βάθος τις εξελίξεις, όσο και κυρίως εξαιτίας της… παρέας που θα κουβαλήσει μαζί του στον Λευκό Οίκο: Το Tea Party, που παρέμεινε προκλητικά σιωπηλό κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, για να μην αποθαρρύνει μετριοπαθείς ψηφοφόρους, θα επιβάλλει πλήρως την ατζέντα του σε έναν ασθενή πολιτικά Ρόμνεϊ.
Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτή η ακραία έκφραση της συντηρητικής Αμερικής, κόντεψε να οδηγήσει τις ΗΠΑ σε χρεοκοπία το περασμένο καλοκαίρι, όταν όρθωνε εμπόδια στην επέκταση του ορίου δανεισμού της οικονομίας της Ουάσινγκτον, και η στάση πληρωμών της υπερδύναμης ήταν προ των πυλών.
Υπάρχει ακόμη η παράμετρος της εξωτερικής πολιτικής. Εκεί όπου οι Ρεπουμπλικανοί είναι αποδεδειγμένα περισσότερο… πολεμοχαρείς. Κανείς άλλωστε δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι η εκλογή Ρόμνεϊ δεν θα ανοίξει την πόρτα του Λευκού Οίκου για τα “γεράκια” της περιόδου Μπους-Τσέινι. Της σκοτεινής εποχής του Καρλ Ρόουβ. Όλοι αυτοί, περιμένουν.
Όσο για τη… λατρεία που έχει εκδηλώσει ο Μορμόνος επιχειρηματίας για την Ελλάδα και τις υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, απλώς ας κάνουμε την προσευχή μας να μην γίνει κάποιο… λάθος στο Οχάιο, τη Φλόριντα, την Πενισλβάνια και τις άλλες swing states. Αλλιώς, τα πράγματα περιπλέκονται.
ysterografa.gr
Ζούμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Κλισέ, φυσικά. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο λοιπόν, αν η Ουάσινγκτον φταρνιστεί, το συνάχι θα εξαπλωθεί σαν επιδημία σε ολόκληρο τον πλανήτη. Φανταστείτε τον αντίκτυπο και τις συνέπειες που θα έχει το αποτέλεσμα των σημερινών προεδρικών εκλογών, με τον Μπαράκ Ομπάμα και τον Μιτ Ρόμνεϊ να δίνουν μια οριακή μάχη, η οποία κατά τα φαινόμενα θα κριθεί στις λεπτομέρειες.
Ο Αμερικανός εν ενεργεία Πρόεδρος δεν ήταν ο εαυτός του. Ή πάντως δεν ήταν ο “προφήτης της Αλλαγής” που γνωρίσαμε το 2008. Η ευνουχισμένη παρουσία του στο πρώτο debate με αντίπαλο τον Μιτ Ρόμνεϊ, ήταν η αρχή του κακού, καθώς από τότε ο άλλοτε Κυβερνήτης της Μασαχουσέτης άρχισε να κλείνει την ψαλίδα, για να περάσει τελικά μπροστά στις περισσότερες δημοσκοπήσεις, προτού η κατάσταση ισορροπήσει τις τελευταίες μερες με τον Ομπάμα να ανακτά οριακό προβάδισμα.
Το βαθύτερο πρόβλημα που είχε να διαχειριστεί ο Μπαράκ Ομπάμα ήταν… ο εαυτός του. Οι μεγάλες προσδοκίες που καλλιέργησε πριν από τέσσερα χρόνια, και δεν κατάφερε να εκπληρώσει παρά σε πολύ μικρό βαθμό. Έτσι, η πλατιά κοινωνική πλειοψηφία που στηρίχτηκε στον μεσαίο χώρο, τη μεσαία τάξη των Αμερικανών πριν από τέσσερα χρόνια, παλεύει με την απογοήτευση ή ακόμη και την οργή της. Για να αποφασίσει αν θα φτάσει ως τις κάλπες ή όχι.
Το επιτελείο Ομπάμα, κυρίως ο Πλαφ και ο Άξελροντ ήταν και πάλι εκεί. Χάραξαν και εφάρμοσαν μια “δομημένη” καμπάνια, την οποία επικαιροποίησαν κατά διαστήματα και ανάλογα με την επικαιρότητα. Ενώ, ο Μπιλ Κλίντον θύμισε σε όλους πόσο άδικο είναι το Σύνταγμα των ΗΠΑ που απαγορεύει περισσότερες από δυο θητείες για έναν Πρόεδρο, και η Μισέλ Ομπάμα δημιούργησε αμφιβολίες για το ποιο μέλος της οικογένειάς της θα έπρεπε τελικά να είναι… στην Προεδρία.
Ένας Πρόεδρος που απέτυχε λοιπόν; Όχι ακριβώς. Η κληρονομιά της Lehman Brothers απ’ τη μια, οι βαθιές ρίζες των Ρεπουμπλικανών στο Πεντάγωνο και επώδυνες αλλά αναγκαίες μεταρρυθμίσεις όπως εκείνη της υγείας, αποδείχτηκαν… δύσπεμπτες. Παρόλαυτά, η διακυβέρνηση Ομπάμα δικαιούται να περηφανεύεται ότι “κράτησε” την οικονομία των ΗΠΑ, επομένως και την παγκόσια οικονομία. Αν δεν ήταν ο Μπεν Μπερνάνκι πρόεδρος της Fed, αν δεν ήταν ο Τίμοθι Γκάιτνερ υπουργός Οικονομικών, ο Τζορτζ Σόρος και οι ανά των κόσμο συνεργάτες του, θα έπιναν σήμερα… στην υγειά μας.
Επομένως; Η επανεκλογή Ομπάμα, ακόμη και παρά τις όσες ανεπάρκειες συνόδευσαν την πρώτη θητεία του, φαντάζει μονόδρομος για να μην διολισθήσει ο πλανήτης σε “περίεργες εποχές”. Στην προκειμένη περίπτωση άλλωστε, ισχύει ο νόμος της σύγκρισης. Και ο Μιτ Ρόμνεϊ μοιάζει μια μάλλον επικίνδυνη περίπτωση για πλανητάρχης, για πλείστους λόγους.
Τόσο λόγω της αυταπόδεικτης προσωπικής υστέρησής του να αντιλαμβάνεται εγκαίρως και εις βάθος τις εξελίξεις, όσο και κυρίως εξαιτίας της… παρέας που θα κουβαλήσει μαζί του στον Λευκό Οίκο: Το Tea Party, που παρέμεινε προκλητικά σιωπηλό κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, για να μην αποθαρρύνει μετριοπαθείς ψηφοφόρους, θα επιβάλλει πλήρως την ατζέντα του σε έναν ασθενή πολιτικά Ρόμνεϊ.
Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτή η ακραία έκφραση της συντηρητικής Αμερικής, κόντεψε να οδηγήσει τις ΗΠΑ σε χρεοκοπία το περασμένο καλοκαίρι, όταν όρθωνε εμπόδια στην επέκταση του ορίου δανεισμού της οικονομίας της Ουάσινγκτον, και η στάση πληρωμών της υπερδύναμης ήταν προ των πυλών.
Υπάρχει ακόμη η παράμετρος της εξωτερικής πολιτικής. Εκεί όπου οι Ρεπουμπλικανοί είναι αποδεδειγμένα περισσότερο… πολεμοχαρείς. Κανείς άλλωστε δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι η εκλογή Ρόμνεϊ δεν θα ανοίξει την πόρτα του Λευκού Οίκου για τα “γεράκια” της περιόδου Μπους-Τσέινι. Της σκοτεινής εποχής του Καρλ Ρόουβ. Όλοι αυτοί, περιμένουν.
Όσο για τη… λατρεία που έχει εκδηλώσει ο Μορμόνος επιχειρηματίας για την Ελλάδα και τις υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, απλώς ας κάνουμε την προσευχή μας να μην γίνει κάποιο… λάθος στο Οχάιο, τη Φλόριντα, την Πενισλβάνια και τις άλλες swing states. Αλλιώς, τα πράγματα περιπλέκονται.
Σχόλια