Γράφει η Μαριέττα Μπακαλοπούλου
Ιστορικά, το γεγονός ότι ξεπεράστηκαν τα κατάλοιπα της βασιλείας, του νεποτισμού και της οικονομικο-κοινωνικής στατικής κατάστασης, διαμέσου της της εξέλιξης της μπουρζουαζίας, επέφερε μοιραία μια σημαντική αλλαγή, η οποία στηρίχθηκε στην αξιοκρατία. Το συνονθύλευμα αυτό διαποτίστηκε από τις αρχές της δημοκρατίας.
Εν συνεχεία, το τέλος του Ψυχρού Πολέμου σήμανε και το τέλος των γεωπολιτικών συσχετισμών, με όποιον οικονομικό αντίκτυπο. Στη δεκαετία του ’90 ο Κλίντον εισήγαγε τη νέα μορφή τάξεων και πραγμάτων. Με το ισχυρό μότο «It’s
Σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση περνάει μία από τις δυσκολότερες συγκυρίες, απειλώντας το ίδιο το μοντέλο που εξυπηρετεί. Μια δημοκρατία που βρίσκεται πραγματικά στο εκτελεστικό απόσπασμα, μια δημοκρατία που απειλεί να γίνει ολιγαρχία, αριστοκρατία, ωθώντας στα άκρα τους πολίτες της Ευρώπης. Υπάρχει άραγε η πολυτέλεια της επιλογής της αριστεράς, της δεξίας και του κέντρου, όπως αυτή διαμορφώθηκε στα πλαίσια της δημοκρατίας; Όπως φαίνεται να καταλήγει το θέμα, μάλλον είναι αμφίβολη πλέον αυτή η διακριση, αφού ο ψηφοφόρος – πολίτης γίνεται εχθρός του δημοκρατικού πολιτεύματος ξεκινώντας να επεξεργάζεται την δημοκρατία ως κάτι διεφθαρμένο.
Και η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης μαζί με την Τρόικα μην έχοντας κατανοήσει ότι με τα επιβεβλημένα μέτρα, βάλλει την ίδια τη δημοκρατία, κάνει αναδιανομή πλούτου με σαφή εύνοια προς τους λίγους αυτή τη φορά. Ένας οικονομικός, εξοντωτικός πόλεμος, με τα ίδια μέτρα που λαμβάνονται σε κατάσταση πολέμου. Δέσμευση χρημάτων από τις τράπεζες, εσωτερική υποτίμηση νομίσματος σε διάφορες χώρες, καταστρατήγηση δικαιωμάτων, λύση συμπεφωνημένων συμβάσεων, άσκηση τρομοκρατικής πολιτικής κι εκφοβισμού προς... ποιον; Τον ίδιο τον πολίτη που αποφασίζει ο ίδιος για τη μοίρα του και για τον τρόπο ζωής του.
Άραγε η διαφθορά στο δημοκρατικό πολίτευμα είναι ελευθερία; Υποθέσεις δεκαετιών πίσω, όπως το “P2 Affair” στην Ιταλία, το "
Κλείνοντας, όπως εξαιρετικά επιτυχημένα περιγράφει ο Steven Lukes (Power. A Radical View) και μάλλον απαντώντας στον κάθε πολιτικό που ισχυρίζεται ότι οι πολίτες είναι διεφθαρμένοι, με το γνώριμο παράδειγμα του κου Πάγκαλου «το δημοκρατικό πολίτευμα προδίδεται πρώτα από όλα από τους εκπροσώπους του, όταν το κοινό δεν τηρείται απόλυτα ενήμερο για ένα ζήτημα και παρ’ όλα αυτά καλείται να συμμετάσχει σε εκλογικές διαδικασίες».
http://logia-starata.blogspot.gr/2013/03/blog-post_20.html
Σχόλια