ΔΙΑΦΩΤΙΣΤΙΚΗ !!! Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΤΣΙΜΠΑΡΔΗ !!! ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΘΗΒΑΣ !!! ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΔΡΑΜΑ !!!
4-12-2015
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΙΜΠΑΡΔΗΣ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 4/12/15
Σημαντική παρέμβαση του πρώην υφυπουργού Γιώργου Κατσιμπάρδη κατά τις εκδηλώσεις για το Αρχαίο Δράμα που έγιναν στη Θήβα, στις 27 και 28 Νοεμβρίου 2015 Κατά τις εκδηλώσεις που έγιναν στο Πολιτιστικό Κέντρο της Θήβας την Παρασκευή 27 Νοεμβρίου (Θεατρική Παράσταση από κείμενο και σκηνοθεσία Γιάγκου Ανδρεάδη) με θέμα ¨Το Τέλος της Τραγωδίας¨ σημαντική παρέμβαση έκανε οΓιώργος Κατσιμπάρδης τη δεύτερη ημέρα (Σάββατο 28 Νοεμβρίου), όπου υπήρξαν εισηγήσεις με θέματα γύρω από τις σχέσεις της τραγωδίας με το νεότερο Θέατρο, την Όπερα και τον Κινηματογράφο, αλλά και τη σημασία του Αρχαίου Δράματος στη σημερινή ελληνική και παγκόσμια συγκυρία. Ο κ. Γιώργος Κατσιμπάρδης στό Βήμα
Ο κ. Κατσιμπάρδης, αμέσως μετά τους εισηγητές, τους οποίους και συνεχάρη, είπε μεταξύ άλλων τα εξής: «Κατά τη γνώμη μου ¨Το Τέλος της Τραγωδίας¨ - που ήταν και ο τίτλος του χθεσινού δράματος - συμπίπτει με τις δύο περίφημες τραγωδίες του Σοφοκλή με τίτλο ¨Ο Οιδίπους Τύραννος επί Κολωνώ¨ και του Ευριπίδη με τίτλο ¨Βάκχες¨, που γράφτηκαν γύρω στο 407 με 405 π.Χ. και, μάλλον, δεν παίχτηκαν από τους ίδιους.
Συνέβη αυτό τόσο διότι η Αθήνα κυριεύτηκε το 404 π.Χ. από τους Σπαρτιάτες και τους Θηβαίους, νικητές του Πελοποννησιακού Πολέμου (γκρεμίστηκαν τα ¨Μακρά Τείχη¨ της και καταργήθηκε το δημοκρατικό της πολίτευμα, με το διορισμό από τους νικητές των ¨Τριάκοντα Τυράννων¨), όσο και διότι πέθαναν οι δύο προαναφερόμενοι δραματοποιοί. Αυτό είναι και το τέλος της τραγωδίας διότι από τότε μέχρι σήμερα κανένα μεγαλύτερης ή έστω ίσης αξίας δράμα δεν έχει σκηνοθετηθεί, από κανέναν. Τα χρόνια που ακολούθησαν, όσες από τις 1100 περίπου τραγωδίες που γράφτηκαν κατά την περίοδο 640 π.Χ. έως το 404 π.Χ. (σήμερα έχουν σωθεί μόνο 32) γίνονταν ή επαναλήψεις ή παραποιήσεις, με βάση τον κορμό των τραγωδιών αυτών.
Αξίζει να σημειώσω εδώ ότι ο Αλέξανδρος - του οποίου η μητέρα Ολυμπία ήταν ¨βάκχη¨ (όπως γράφει ο αείμνηστος πρωθυπουργός και ιστορικός Παναγιώτης Κανελόπουλος) - είχε ενστερνιστεί τη λατρεία του Διονύσου, ο ίδιος και όλοι οι Μακεδόνες, γι' αυτό όταν ξεκίνησε την εκστρατεία του για την Ασία, πέρα από τις δύο ομάδες των αρχιτεκτόνων και μηχανικών με τους οποίους σκόπευε να οικοδομήσει τις νέες πόλεις, και των ιστορικών και συγγραφέων που ήθελε να καταγράφουν όσα επρόκειτο να συμβούν (όπως και έγινε), είχε συγκροτήσει και θίασο καλλιτεχνών, ο οποίος έδινε παραστάσεις στις πόλεις που κατακτούσε ή δημιουργούσε, παίζοντας κυρίως τις ¨Βάκχες¨.
Τελειώνοντας, πρέπει να πω ότι τις πρώτες δεκαετίες της διαμόρφωσης από τον Θέσπη του θεσμού της τραγωδίας, κεντρικός ήρωας ¨επί σκηνής¨ ήταν ο Διόνυσος - τα πάθη του οποίου, θάνατος το Χειμώνα, ανάσταση την Άνοιξη, όπως τα φυτά της φύσης, της οποίας ο Διόνυσος είναι ο εκφραστής - και μόνο μετά το 450 π.Χ. περίπου οι δραματοποιοί ¨ανέβαζαν¨ ως κύρια πρόσωπα και παρουσίαζαν τα πάθη τους, τον Προμηθέα, τον Οιδίποδα, τον Κρέοντα κ.α, καθώς γράφει ο Νίτσε.
Πρέπει, λοιπόν, να γνωρίζουμε ότι η καλύτερη τραγωδία γύρω από τα θέματα του Διονύσου (του θεού της χαράς, του έρωτα και της γονιμότητας, αλλά και του σκληρού τιμωρού, όταν ο άνθρωπος υπερβαίνει τους κανόνες της φύσης) είναι μεν οι ¨Βάκχες¨ του Ευριπίδη αλλά για το Διόνυσο είχαν γράψει και οι άλλοι δύο ποιητές: Ο Αισχύλος δύο τριλογίες για τις διενέξεις του Διόνυσου με το βασιλιά Λυκούργο και ο Σοφοκλής με ¨παρεμβάσεις¨ στις διάφορες τραγωδίες του.
Χαρακτηριστικό είναι ότι στην περίφημη τραγωδία του ¨Αντιγόνη¨ - την οποία ο Πολιτιστικός Σύλλογος ¨Λάιος¨ Θηβών, με πρόεδρο τον κ. Φρούσιο είχαν παίξει με επιτυχία στο Βελιγράδι, πριν από λίγα χρόνια - εμφανίζει το Χορό (επηρεασμένο από τα λόγια του Τειρεσία ότι ¨έρχονται συμφορές¨) να παρεμβαίνει λίγο πριν η Αντιγόνη, ο Αίμονας και η Ευρυδίκη αυτοκτονήσουν, και να καλεί το Διόνυσο με την ακολουθία του (βάκχες κ.α.) να φύγει από τον Παρνασσό και, ακολουθώντας τις κορυφές των βουνών της Εύβοιας, το τελευταίο των οποίων ονομάζει Νύσα μετά, δε, από τον Πορθμό (Εύριπο), να έρθει στην πατρίδα του, τη Θήβα - όπου θα τον υποδέχονταν όλοι με ¨άγιες φωνές¨ (αλαλαγμούς χαράς) - για να προλάβει το κακό».
Δευτερολογώντας ο σκηνοθέτης Γιάγκος Ανδρεάδης, μεταξύ άλλων που είπε, τόνισε ότι πράγματι ¨Το Τέλος της Τραγωδίας¨ είναι όπως το προσδιόρισε ο κύριος Κατσιμπάρδης.
ΒΟΙΩΤΙΚΟ ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ
Δημήτρης Σοβατζής
Πηγή:thivanews.blogspot.gr
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΙΜΠΑΡΔΗΣ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 4/12/15
Σημαντική παρέμβαση του πρώην υφυπουργού Γιώργου Κατσιμπάρδη κατά τις εκδηλώσεις για το Αρχαίο Δράμα που έγιναν στη Θήβα, στις 27 και 28 Νοεμβρίου 2015 Κατά τις εκδηλώσεις που έγιναν στο Πολιτιστικό Κέντρο της Θήβας την Παρασκευή 27 Νοεμβρίου (Θεατρική Παράσταση από κείμενο και σκηνοθεσία Γιάγκου Ανδρεάδη) με θέμα ¨Το Τέλος της Τραγωδίας¨ σημαντική παρέμβαση έκανε οΓιώργος Κατσιμπάρδης τη δεύτερη ημέρα (Σάββατο 28 Νοεμβρίου), όπου υπήρξαν εισηγήσεις με θέματα γύρω από τις σχέσεις της τραγωδίας με το νεότερο Θέατρο, την Όπερα και τον Κινηματογράφο, αλλά και τη σημασία του Αρχαίου Δράματος στη σημερινή ελληνική και παγκόσμια συγκυρία. Ο κ. Γιώργος Κατσιμπάρδης στό Βήμα
Ο κ. Κατσιμπάρδης, αμέσως μετά τους εισηγητές, τους οποίους και συνεχάρη, είπε μεταξύ άλλων τα εξής: «Κατά τη γνώμη μου ¨Το Τέλος της Τραγωδίας¨ - που ήταν και ο τίτλος του χθεσινού δράματος - συμπίπτει με τις δύο περίφημες τραγωδίες του Σοφοκλή με τίτλο ¨Ο Οιδίπους Τύραννος επί Κολωνώ¨ και του Ευριπίδη με τίτλο ¨Βάκχες¨, που γράφτηκαν γύρω στο 407 με 405 π.Χ. και, μάλλον, δεν παίχτηκαν από τους ίδιους.
Συνέβη αυτό τόσο διότι η Αθήνα κυριεύτηκε το 404 π.Χ. από τους Σπαρτιάτες και τους Θηβαίους, νικητές του Πελοποννησιακού Πολέμου (γκρεμίστηκαν τα ¨Μακρά Τείχη¨ της και καταργήθηκε το δημοκρατικό της πολίτευμα, με το διορισμό από τους νικητές των ¨Τριάκοντα Τυράννων¨), όσο και διότι πέθαναν οι δύο προαναφερόμενοι δραματοποιοί. Αυτό είναι και το τέλος της τραγωδίας διότι από τότε μέχρι σήμερα κανένα μεγαλύτερης ή έστω ίσης αξίας δράμα δεν έχει σκηνοθετηθεί, από κανέναν. Τα χρόνια που ακολούθησαν, όσες από τις 1100 περίπου τραγωδίες που γράφτηκαν κατά την περίοδο 640 π.Χ. έως το 404 π.Χ. (σήμερα έχουν σωθεί μόνο 32) γίνονταν ή επαναλήψεις ή παραποιήσεις, με βάση τον κορμό των τραγωδιών αυτών.
Αξίζει να σημειώσω εδώ ότι ο Αλέξανδρος - του οποίου η μητέρα Ολυμπία ήταν ¨βάκχη¨ (όπως γράφει ο αείμνηστος πρωθυπουργός και ιστορικός Παναγιώτης Κανελόπουλος) - είχε ενστερνιστεί τη λατρεία του Διονύσου, ο ίδιος και όλοι οι Μακεδόνες, γι' αυτό όταν ξεκίνησε την εκστρατεία του για την Ασία, πέρα από τις δύο ομάδες των αρχιτεκτόνων και μηχανικών με τους οποίους σκόπευε να οικοδομήσει τις νέες πόλεις, και των ιστορικών και συγγραφέων που ήθελε να καταγράφουν όσα επρόκειτο να συμβούν (όπως και έγινε), είχε συγκροτήσει και θίασο καλλιτεχνών, ο οποίος έδινε παραστάσεις στις πόλεις που κατακτούσε ή δημιουργούσε, παίζοντας κυρίως τις ¨Βάκχες¨.
Τελειώνοντας, πρέπει να πω ότι τις πρώτες δεκαετίες της διαμόρφωσης από τον Θέσπη του θεσμού της τραγωδίας, κεντρικός ήρωας ¨επί σκηνής¨ ήταν ο Διόνυσος - τα πάθη του οποίου, θάνατος το Χειμώνα, ανάσταση την Άνοιξη, όπως τα φυτά της φύσης, της οποίας ο Διόνυσος είναι ο εκφραστής - και μόνο μετά το 450 π.Χ. περίπου οι δραματοποιοί ¨ανέβαζαν¨ ως κύρια πρόσωπα και παρουσίαζαν τα πάθη τους, τον Προμηθέα, τον Οιδίποδα, τον Κρέοντα κ.α, καθώς γράφει ο Νίτσε.
Πρέπει, λοιπόν, να γνωρίζουμε ότι η καλύτερη τραγωδία γύρω από τα θέματα του Διονύσου (του θεού της χαράς, του έρωτα και της γονιμότητας, αλλά και του σκληρού τιμωρού, όταν ο άνθρωπος υπερβαίνει τους κανόνες της φύσης) είναι μεν οι ¨Βάκχες¨ του Ευριπίδη αλλά για το Διόνυσο είχαν γράψει και οι άλλοι δύο ποιητές: Ο Αισχύλος δύο τριλογίες για τις διενέξεις του Διόνυσου με το βασιλιά Λυκούργο και ο Σοφοκλής με ¨παρεμβάσεις¨ στις διάφορες τραγωδίες του.
Χαρακτηριστικό είναι ότι στην περίφημη τραγωδία του ¨Αντιγόνη¨ - την οποία ο Πολιτιστικός Σύλλογος ¨Λάιος¨ Θηβών, με πρόεδρο τον κ. Φρούσιο είχαν παίξει με επιτυχία στο Βελιγράδι, πριν από λίγα χρόνια - εμφανίζει το Χορό (επηρεασμένο από τα λόγια του Τειρεσία ότι ¨έρχονται συμφορές¨) να παρεμβαίνει λίγο πριν η Αντιγόνη, ο Αίμονας και η Ευρυδίκη αυτοκτονήσουν, και να καλεί το Διόνυσο με την ακολουθία του (βάκχες κ.α.) να φύγει από τον Παρνασσό και, ακολουθώντας τις κορυφές των βουνών της Εύβοιας, το τελευταίο των οποίων ονομάζει Νύσα μετά, δε, από τον Πορθμό (Εύριπο), να έρθει στην πατρίδα του, τη Θήβα - όπου θα τον υποδέχονταν όλοι με ¨άγιες φωνές¨ (αλαλαγμούς χαράς) - για να προλάβει το κακό».
Δευτερολογώντας ο σκηνοθέτης Γιάγκος Ανδρεάδης, μεταξύ άλλων που είπε, τόνισε ότι πράγματι ¨Το Τέλος της Τραγωδίας¨ είναι όπως το προσδιόρισε ο κύριος Κατσιμπάρδης.
ΒΟΙΩΤΙΚΟ ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ
Δημήτρης Σοβατζής
Πηγή:thivanews.blogspot.gr
Σχόλια