Δυστύχημα Τέμπη: Συγκλονίζουν τα τελευταία λόγια της Αθηνάς που δεν κατάφερε ποτέ να βγει από το τρένο – «Νίκο, τον Χρήστο μας…»
28-2-2024
Ο σύζυγος της Αθηνάς δεν θα ξεχάσει ποτέ τα τελευταία της λόγια, καθώς το τρένο οδηγούσε στον θάνατο 57 αθώες ψυχές. Ο ίδιος, μαζί με την Αθηνά συνταξίδευαν εκείνη την εφιαλτική ημέρα…
Ένα χρόνο μετά, ο Νίκος δεν θέλει και δεν μπορεί να μιλάει για τα όσα έγιναν. Πρέπει να σταθεί δυνατός για τον γιο του. Είναι πια πατέρας αλλά και μάνα για τον μικρό Χρήστο. Η φωτογραφία του μικρού να στέκεται στις μύτες των ποδιών του ώστε να μπορέσει να δει τη φωτογραφία της μητέρας του συγκλόνισε το διαδίκτυο.
Tα λόγια βγαίνουν με δυσκολία από τα χείλη του πατέρα. Έναν χρόνο δεν μίλησε σε κανέναν, πέραν κάποιων αναρτήσεων σε Facebook και Instagram για την Αθηνά του. «Προσπαθούσα να μη σκεφτώ όλα όσα συνέβησαν, αν και ήταν δύσκολο. Ήθελα πιο πολύ να προστατέψω το παιδί μου, να μη με βλέπει στεναχωρημένο και να τον κάνω να νιώθει σιγουριά δίπλα μου. Όσο κυριαρχούσε ο σωματικός πόνος μπορώ να πω ότι δεν σκεφτόμουν τόσο. Με το που άρχισε να υποχωρεί ο σωματικός πόνος κυριάρχησε ο ψυχολογικός και τότε ήρθαν τα πολύ δύσκολα…».
«Νίκο, τον Χρήστο μας»
«Με το χέρι στην καρδιά, αν ήταν να διαλέξω το ποιος θα φύγει θα προτιμούσα να ‘μαι εγώ, γιατί, όπως έχω πει, ένα παιδί μένει ορφανό όταν φεύγει η μητέρα. Και η μητέρα μπορεί να κάνει τα πάντα πολύ καλύτερα έτσι ώστε να μεγαλώσει πιο σωστά το παιδί. Εγώ ξέρω ότι κάνω τα πάντα για τον Χρήστο μας, αλλά αυτή η ανιδιοτελής αγάπη της μάνας δεν συγκρίνεται με τίποτα στον κόσμο» λέει στο voria.gr.
«Θυμάμαι πολύ καλά όλες τις στιγμές μας στο τρένο του θανάτου. Πέντε λεπτά νωρίτερα ήμασταν στο κυλικείο, γυρίσαμε και καθίσαμε στις θέσεις μας, δεν πέρασαν πολλά λεπτά και όλα μαύρισαν. Η τελευταία της κουβέντα ήταν “Νίκο τον Χρήστο μας“, λες και ήξερε ότι θα φύγει και ‘γω θα μείνω… Όπως βρέθηκα καρφωμένος πάνω σε μια λαμαρίνα, τσιμπιόμουν για να δω αν αυτό που ζούσα εκείνη τη στιγμή ήταν εφιάλτης ή πραγματικότητα…
Άκουγα φωνές που λέγανε “καιγόμαστε” και φωνές που λέγαν “θα γίνει έκρηξη”. Μία κοπέλα ήταν περικυκλωμένη από φωτιά, και να μου ζητάει βοήθεια και να μην μπορώ να τη βοηθήσω και να της ζητάω συγγνώμη, να μην έχεις δύναμη να κουνηθείς και να βλέπεις το κλαδί με τη φωτιά να πέφτει πάνω στον ώμο. Ο Θεός με βοήθησε και έκανα 6-7 βήματα και έφυγα από το σημείο όπου πλησίαζε η φωτιά. Όσο περνούσε η ώρα οι φωνές λιγόστευαν και τώρα στο λέω με δάκρυα στα μάτια γιατί κατάλαβα γιατί λιγόστευαν. Όχι επειδή απεγκλωβίστηκαν, αλλά επειδή κάηκαν ζωντανοί πολλές από αυτές τις ψυχούλες, είμαι σίγουρος…».
Οι ψυχολόγοι στοιχειοθετούν το πένθος σε πέντε στάδια. Άρνηση, Θυμός, Διαπραγμάτευση, Κατάθλιψη και Αποδοχή. Στα λόγια του Νίκου δεν μπορείς να διασαφηνίσεις αυτά τα στάδια. Ίσως είναι και ένα μείγμα όλων των παραπάνω.
«Όταν σου στερούν τη σύζυγο, τη μάνα, το παιδί σου, την αδερφή σου φυσικά και θα υπάρξει οργή και θυμός και πόσο μάλλον όταν οι υπαίτιοι κρύβονται πίσω από την πολιτική τους ασυλία και βλέπεις ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη στην Ελλάδα, στη χώρα που γεννήθηκες και μεγαλώνεις και το παιδί σου -δεν μας φτάνει η θλίψη και η στεναχώρια μας. Κουνάνε σε εμάς το δάχτυλο για το πώς θα πενθήσουμε… Σίγουρα οι πρώτοι που έπρεπε από την πρώτη στιγμή να είναι μέσα είναι ο Καραμανλής, ο Σπίρτζης και όσοι διετέλεσαν υπουργοί Μεταφορών… Δεν είναι μόνο το ανθρώπινο λάθος, είναι και αυτοί που δεν έκαναν τίποτα απολύτως για να αποτρέψουν το ανθρώπινο λάθος. Που για μένα το 2023 θα έπρεπε να υπάρχουν συστήματα ασφαλείας που θα απέτρεπαν το ανθρώπινο λάθος, αλλά είναι γλυκιά η καρέκλα τους, τα λεφτάκια τους -άλλωστε αυτά σταύρωσαν και τον Χριστό…»
Οι πληγές του πρόσφατου παρελθόντος είναι ανοιχτές για τον Νίκο. «Σκέψεις για το μέλλον; Όταν κλείνει το σπίτι σου δεν μπορείς να κάνεις θετικές σκέψεις. Υπάρχει όμως το παιδί που δίνει έστω και αυτές τις χρωματιστές νότες στη μαυρίλα μας. Αν δεν υπήρχε το παιδί ίσως να μην υπήρχα και εγώ. Του στέρησαν την ανιδιοτελή αγάπη της μάνας του και θα κάνω τα πάντα για να μη στερηθεί τίποτα άλλο».
Σχόλια